29 نوامبر 2023- در مطالعه ی اخیراً منتشر شده در eClinicalMedicine، گروهی از محققان یک کارآزمایی بالینی را برای ارزیابی اثرات داپاگلیفلوزین بر نسبت آلبومین به کراتینین ادراری (UACR) در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی (HF) و دیابت نوع 2 (T2D) انجام دادند.

پیش زمینه

مهارکننده های کوترانسپورتر2 سدیم-گلوکز (SGLT2) که در ابتدا برای دیابت نوع 2 تایید شدند، مزایایی در کاهش مرگ و میر و سایر پیامدهای نامطلوب در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، با یا بدون دیابت نوع 2، نشان داده اند.

آنها همچنین نتایج کلیوی را در بیماری مزمن کلیه (CKD) حتی با کاهش نرخ فیلتراسیون گلومرولی (GFR)، بهبود بخشیده اند. کارآزمایی‌های قبلی مانند کاناگلیفلوزین و رویدادهای کلیوی در دیابت با ارزیابی کلینیکی نفروپاتی (CREDENCE) و داپاگلیفلوزین و پیشگیری از پیامدهای نامطلوب بیماری مزمن کلیوی(DAPA-CKD) ، اثربخشی مهارکننده‌های SGLT2 را در کاهشUACR ، یک نشانگر در CKD و نارسایی قلبی نشان دادند.

با این حال، تأثیر آنها به طور خاص در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و دیابت نوع 2 کمتر مورد بررسی قرار گرفته است، و به تحقیقات بیشتری برای پر کردن این شکاف شواهد نیاز است.

در مورد این مطالعه

این کارآزمایی چند مرکزی، تصادفی و استاندارد کنترل شده با درمان در 18 مرکز پزشکی در ژاپن از مه 2017 تا مارس 2022 انجام شد(مطالعه ی Dapper[1]). تجزیه و تحلیل های آماری توسط بخش علوم داده های مرکز ملی قلب و عروق انجام شد.

بیماران واجد شرایط، افراد 20 تا 85 ساله ی مبتلا به نارسایی قلبی و دیابت نوع 2، دارای معیارهای خاص مربوط به عملکرد قلبی، سطح نشانگرهای زیستی، و سابقه ی درمان نارسایی قلبی، با حداقل نرخ فیلتراسیون تخمینی گلومرولی مساوی یا بیش از 45 میلی لیتر در دقیقه / 1.73 متر مربع بودند. معیارهای خروج شامل درمان با انسولین، حساسیت مفرط به داروهای مورد بررسی، بیماری‌های جدی کبد و چندین بیماری دیگر بود. این مطالعه معیارهای ورود یا خروج خاصی را بر اساس مقادیر نسبت آلبومین به کراتینین ادراریتعیین نکرد.

نسبت آلبومین به کراتینین ادراری در شروع مطالعه، هشت هفته بعد و 96 هفته بعد با یک روش استاندارد که شامل پردازش مرکزی همه نمونه ها بود اندازه گیری شد. تصادفی‌سازی از طریق یک سیستم مبتنی بر اینترنت امکان‌پذیر شد که شرکت‌کنندگان را به گروه کنترل دارای داروی دیابت، بجز مهارکننده های SGLT2، یا گروه داپاگلیفلوزین اختصاص داد. با توجه به طراحی برچسب باز این مطالعه، عدم اطلاع محققان و بیماران از پیامدهای اولیه امکان پذیر نبود، اما کمیته ای از محققان که از گروه های درمان بی اطلاع بودند، ارزیابی های پیامدهای ثانویه را انجام دادند.

کمیته‌های مربوطه اخلاقیات مطالعه را تأیید کردند، که طبق اعلامیه هلسینکی و قانون کارآزمایی‌های بالینی انجام شد. از نظر آماری تغییرات نسبت آلبومین ادرار به کراتینین، و سایر متغیرهای پیوسته با استفاده از آزمون تی دانشجویی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. داده‌های زمان تا رویداد، با استفاده از برآوردگر کاپلان مایر و مدل مخاطرات متناسب کاکس، با نسخه R 4.2.0 برای همه تحلیل‌های آماری، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج مطالعه

در مطالعه حاضر، 144 بیمار در گروه داپاگلیفلوزین و 141 بیمار در گروه کنترل قرار گرفتند. با این حال، تفاوت معنی داری در مشخصات دموگرافیک و بالینی پایه بین دو گروه وجود نداشت. بیشتر افراد شرکت کننده شامل مردان، با میانگین سنی حدود 72 سال بودند. بسیاری از آنها قبلاً از فشار خون بالا رنج می بردند و قبلاً از داروهای مختلف قلبی عروقی و داروهای ضد دیابت استفاده می کردند.

در پیگیری دو ساله، نتیجه ی اولیه، که تغییر در UACR بود، بین بازوی داپاگلیفلوزین و گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت. تفاوت میانگین تغییر در UACR بین دو گروه 0/13- میلی‌گرم بر گرم بود که از نظر آماری معنی‌دار نبود (3.7 میلی‌گرم در گرم برای داپاگلیفلوزین در مقابل کنترل 6.9 میلی‌گرم در گرم). هر دو گروه همچنین نتایج مشابهی را در log-transformed مقادیر تغییرات UACR نشان دادند.

از نظر پیامدهای ثانویه، هیچ تغییر قابل توجهی در دسته‌های طبقه بندی  UACR یا دسته‌های طبقه بندی eGFR بین دو گروه مشاهده نشد. با این حال، تفاوت هایی در چندین پیامد قلبی عروقی وجود داشت. در گروه داپاگلیفلوزین میزان بستری شدن در بیمارستان برای حوادث قلبی عروقی و نارسایی قلبی و همچنین نیاز به نسخه های اضافی برای نارسایی قلبی در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. نسبت خطر برای این حوادث در گروه داپاگلیفلوزین به طور قابل توجهی کمتر بود، که نشان دهنده ی کاهش خطر این حوادث است.

عوارض جانبی در هر دو گروه گزارش شد: گروه داپاگلیفلوزین 158 مورد و گروه کنترل 171 مورد را تجربه کردند. عوارض جانبی جدی در گروه داپاگلیفلوزین(17.8%) نسبت به گروه کنترل(29.0%) کمتر بود. هیچ موردی از کتواسیدوز دیابتی یا سندرم هایپرگلایسمی هایپراسمولار در هر دو گروه مشاهده نشد. عوارض جانبی جدی مرتبط با دارو در گروه داپاگلیفلوزین کمی بیشتر بود، اما شکستگی و قطع عضوبه طور مشابه در هر دو گروه، نادر بود.

نتیجه

به طور کلی، در حالی که این مطالعه تفاوت معنی‌داری را در پیامد اولیه تغییر UACR پیدا نکرد، اما اثرات مفید داپاگلیفلوزین را بر چندین پیامد قلبی عروقی ثانویه نشان داد که بیانگر کاربرد بالقوه آن در کاهش خطرات قلبی عروقی در بیماران مبتلا به HF و T2D است.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20231129/Clinical-trial-reveals-dapagliflozins-impact-on-heart-failure-and-type-2-diabetes-management.aspx